Fotografie zostały wydrukowane na prasie graficznej, a wcześniej wytrawione na miedzianych blachach w technice heliograwiury, którą zalicza się do historycznych technik specjalnych. Obrazy są symboliczne, mogą więc być interpretowane na wiele sposobów. Przedstawiają zdegradowaną materię, ożywioną i nieożywioną, ulegająca entropii, przejmowaną powoli przez przyrodę. Autor pochyla się nad tym procesem i jego emanacjami jako świadek i obserwator. Wizualizacja ludzkiego upadku wprowadza w nastrój nostalgii i skłania do refleksji, zadaje pytanie: Czy aby przetrwać nie powinniśmy żyć bardziej zgodnie z naturą? Czy tworząc i konstruując kolejne „epokowe budowle”, znaki czasu nie powinniśmy nawiązywać do dziedzictwa i zachować więcej ratio w swojej działalności. Podobnie rzecz się ma z komunikacją międzyludzką w czasie rozwoju nowoczesnych mediów – powoli odchodzimy od tradycyjnej komunikacji na rzecz nowoczesnych komunikatorów internetowych, co paradoksalnie sprawia, że nie stajemy się sobie bliżsi, a wręcz odwrotnie pojawia się więcej barier powodujących mocniejszą atomizację jednostek i emocjonalnie jesteśmy przebodźcowani.
